«در سن 30 سالگی مطمئن هستم که دیگر شرایط جوان بودن را ندارم اما هنوز هم احساس می کنم که بخشی از مخاطبان مورد نظر این نامه هستم. 11 سپتامبر وقتی اتفاق افتاد که من دبیرستانی بودم. در آن زمان در یک شهر کوچک زندگی می کردم و هرگز نشده بود که با هر شکلی از اسلام آشنا شوم.
رسانه ها تقریبا به طور کامل نظر من نسبت به اسلام را شکل داده بودند، از جمله اینکه دو جریان وجود دارد که یکی از آنها اصلی و صلح طلب است و آن دیگری حاشیه ای و رادیکال است.
این نامه، نامه ای قدرتمند است، و به من فهماند (بدون اینکه لازم باشد که ایشان بیرون بیاید و این مطالب را بیان کند) که چقدر نوع زبان به کار گرفته شده توسط رسانه های امروز، شبیه آنچیزی است که برای به تصویر کشیدن یهودیان در جنگ دوم جهانی به کار می رفت. و این ترسناک است. این نامه، به من فهماند که هیچ دانش دست اولی از آموزه های اسلام ندارم و این چیزی است که می خواهم اصلاح شود.
در نهایت، علیرغم اینکه خودم را انسانی آزاداندیش و آگاه می دانم، نمی توانم ضربات وارده از حرفهای رسمی دولت و تصویرسازی رسانه ها از ایران را در ضمیر ناخودآگاهم انکار کنم. و این مساله تا جایی است که از لحن مسالمت آمیز و هوشمندانه این نامه شگفت زده شدم. اما نسبت به این موضوع، حتی یک ذره هم افتخار نمی کنم. این مسئله باعث شد تا متوجه شوم که چقدر راحت تحت تاثیر قرار می گیرم، حتی زمانی که فکر می کنم که اینگونه نیستم.
امیدوارم که مردم ابن نامه را بخوانند. نگرانم که بسیاری از افراد آن را نمی خوانند. اما به پیغام های بیشتری مانند این نیاز داریم.»
